۲ تله خطرناك در كمين زوج‌ها

به گزارش مجله ايراني ، روزنامه “خراسان” در ادامه نوشت: “دام زندگي تكرار مداوم درد ، رنج ، افكار و احساسات ما در دوران كودكي است ، يعني ما ناخودآگاه همان الگوهايي را كه در كودكي در طول زندگي خود تجربه كرده ايم تكرار مي كنيم ، به خصوص زندگي مشترك. ” ما انجام مي دهيم به عنوان مثال ، اگر والدين ما را دوست ندارند و قبول ندارند ، ما ناخودآگاه با ديگران رفتار مي كنيم كه ما را دوست ندارند و ما را طرد مي كنند ، يا عاشق چنين افرادي مي شويم. دوباره و به اين نتيجه برسيد كه “من ناز نيستم”!

روانشناسان تاكنون هجده نوع برنامه را شناسايي كرده اند ، داستان اين هفته و تجزيه و تحليل روانشناختي دو مورد از اين موانع مشترك زندگي زناشويي امروز.

زني تشنه عشق و شوهر بي عاطفه

اين زن آنچه را كه در جلسه مشاوره از زنان ديگر شنيدم گفت: شوهر من اصلاً مرا دوست ندارد! من پرسيدم: “چرا فكر مي كني او تو را دوست ندارد؟” پشت كرد و گفت: “او هيچوقت به من علاقه نشان نمي دهد. يادم هست چهار كلمه عشق گفتم و … حتي بدتر ، وقتي او را دوست نداري و بدون هيچ حرفي او را آزار مي دهي. هاو”. چيزي كه او را آزار مي داد ، او دو روز تمام عصباني است! “من هميشه آرزو داشتم با مردي ازدواج كنم كه مرا در عشق و علاقه غوطه ور كند ، اما هيچ يك از آرزوهايم را با اين مرد بي عاطفه برآورده نكردم!” من نزد شوهرش رفتم و پرسيدم: “در مورد صحبت هاي همسرت چه نظري داري؟” مرد سرش را پايين انداخت و گفت: “همسرم اشتباه مي كند ، من او را دوست دارم …”. گفتم: پس چرا طبق گفته همسرت ، هرگز اين علاقه را نشان ندادي؟ بعد از چند ثانيه سكوت ، او گفت ، “ابراز علاقه به اين معنا نيست كه من از صبح تا شب كار مي كنم تا خانواده ام بتوانند. با آرامش زندگي كنيم ، يخچال ما. هرگز خالي نبوده است ، اين علايق است؟” ؟ “” فقط بايد زبان را تكان داد و چهار كلمه گفت تا ديگران باور كنند كه در قلب او عشق و علاقه وجود دارد؟ “من پاسخ دادم ،” بله. براي شما دشوار است كه در مورد احساسات خود صحبت كنيد. براي شما نه تنها ابراز عشق و علاقه ، بلكه ابراز ناراحتي ، كينه و عصبانيت نيز دشوار است. وقتي از همسرتان ناراحت هستيد ، چرا در اين مورد صحبت نمي كنيد؟ “چرا انتخاب كردي كه عصباني باشي و نه اينكه در مورد آزار و اذيت صحبت كني؟” مرد با صدايي آهسته و اعتراف آميز گفت: “بله … براي من سخت است كه در مورد احساساتم صحبت كنم … اما نمي دانم چرا … دست من نيست …” من به آن مرد نگاه كردم و در سكوت او پسري شكننده را ديدم كه از ابراز احساساتش مي ترسيد ، شايد به دليل سرد و احساسي والدينش ، شايد به اين دليل كه او در خانواده اي بزرگ شد كه هرگونه ابراز آن ممنوع و سركوب شده بود. … در اتاق مشاوره من پسر زخمي را ديدم كه نياز به ترميم زخم هايش داشت و در كنار او يك دختر كوچك غمگين كه علاوه بر احساس “ناخوشايند” ، از خلأهاي عاطفي بي شماري رنج مي برد.

نظر كارشناس / با 2 تله خطرناك زندگي آشنا باشيد

اگر بخواهيم در مورد داستان به زبان خاص تري صحبت كنيم ، مرد از طرح “مهار عاطفي” رنج مي برد ، در حالي كه زن از طرح “محروميت عاطفي” رنج مي برد. در ادامه با اين 2 تله بيشتر آشنا خواهيد شد.

دام محروميت عاطفي

وقتي والدين (به خصوص مادر) كودك را به اندازه كافي دوست ندارد ، نيازهاي كودك را درك نمي كند و با او همدردي نمي كند ، وقتي كودك احساس مي كند پدر يا مادر “حمايت” ندارند ، Inside او يك طرح محروميت عاطفي . فردي با چنين طرحي ممكن است از يافتن عشق “ناراضي” شود. هر چقدر هم كه او را دوست داشته باشند و به او حقارت نگاه كنند ، باز هم راضي نيست و تشنه عشق است. آنها در مسائل عاطفي انتظار زيادي دارند و گاهي مجبور مي شوند كه به عزيزانشان توجه و محبت كنند. برخي از آنها همچنين براي جلب محبت و توجه افراد اطراف خود از درد و مشكلات جسمي رنج مي برند. آنها هرگز در مورد نياز خود به عشق و علاقه صحبت نمي كنند و وقتي نيازهاي عاطفي آنها برآورده نمي شود ، غمگين و افسرده مي شوند و از طرف مقابل كنار مي روند.

دام مانع احساسي

اگر والدين ، ​​ديگري يا فرهنگ به او القا مي كند كه نبايد احساسات خود را ابراز كند ، اگر والدين نسبت به نيازهاي عاطفي كودك خود بي تفاوت هستند و به او اجازه ابراز وجود نمي دهند ، در اين صورت آنها به او اجازه نمي دهند “كودكانه” باشد. به دليل موقعيت و عقايد اجتماعي. ديگران بيشتر اهميت مي دهند ، كودك به اين نتيجه مي رسد كه احساسات و عواطف من مهم نيستند و من مجبورم آنها را سركوب كنم تا در عوض ، توسط ديگران آماده و تأييد شوم. چنين شخصي هميشه احساسات خود را سركوب مي كند ، اعم از مثبت يا منفي. او در ابراز عشق ، خوشبختي ، خشم و غم مشكل دارد. زندگي آنها همزمان بي روح و فاقد اشتياق به نظر مي رسد و اغلب بي حال هستند. گاهي اين افراد ناخودآگاه عاشق افراد “هيجان زده” مي شوند و چنين افرادي را براي ازدواج انتخاب مي كنند.

با طرحواره ما چه كنيم؟

اولين و مهمترين گام اين است كه “بينش” پيدا كنيد كه با چه برنامه اي روبرو هستيم و اينكه چگونه بر زندگي ، ادراكات و روابط ما در زندگي مشترك ما تأثير گذاشته است. به دست آوردن بينشي در مورد اينكه آيا اين مشكل از درون ما ناشي مي شود و نحوه مشاهده آن اغلب مي تواند گيج كننده باشد ، اما اگر به شدت منتظر طرحواره اي در درون خود يا يكي از اعضاي خانواده باشيد ، قرباني مي شويد. به يك روانشناس باليني مراجعه كنيد كه درمان اختلالات را با استفاده از روش طرحواره درماني ترجيح مي دهد.

انتهاي پيام